Breng me het ergste!

Dat zinnetje heb ik al vaak hardop gezegd…’Breng me het ergste’ betekent voor mij overgave aan dat wat is. Het gaat over toestaan en toelaten, acceptatie en omarming van datgene wat zich diep in je geworteld heeft, van pijn, angst en door de drek… en wat vraagt om naar de oppervlakte te komen. Er is geen vluchtweg meer, geen wil die kan bepalen, geen vechten meer. Dit is puur en rauw, dicht bij je eigen afgrond. Dit is het gevecht van voortdurend op het randje balanceren, kijkend naar de diepte onder je, niet wetende of je te pletter zult vallen of gaat vliegen… en dan besluiten om de vrije val te maken. Je laat je vallen…

Laat ik bij het begin beginnen
Het moment dat de donkerste nacht bij mij aanklopte…Het was in 2017 dat ik kampte met een oorontsteking en niet te zuinig ook. Het was het startpunt van een hele donkere, zware periode. Ik kreeg namelijk bij de oorontsteking ook te maken met paniek(In de Germaanse geneeskunde is oorpijn de helingsfase van een hoorconflict wat zich daarvóór heeft afgespeeld. Ik had te horen gekregen dat een plek waar ik graag wilde wonen niet haalbaar was. Er was geen uitzicht op iets anders terwijl ik echt weg wilde en snel ook. Ik wilde de vrijheid en ruimte metéén. Maar er mocht eerst nog iets anders gebeuren…)Ik werd duizelig, had geen ‘controle’ meer zo voelde het. Ik voelde regelrechte paniek, ik heb mijn vader gebeld omdat ik alleen was maar waar ik anders in zijn aanwezigheid rustig word, voelde ik nu dat hier iets veel diepers aangeraakt werd…

Wat er aan vooraf ging
Na het mogen krijgen van 4 prachtige zoons, heb ik ook ware uitputting en leegte mogen ervaren omdat ik ook 4 keer ontzettend misselijk was tijdens bijna de hele zwangerschap van alle vier jongens. Daarnaast was ik volop bezig om een nieuwe woonplek voor ons te zoeken. Het huis waar we tot dan toe gewoond hadden voldeed niet meer en er waren omstandigheden qua buren die mij echt uitgeput hadden. Ik wilde weg, vrijheid en ruimte en het liefst naar een plek waar in de hele wijde omtrek geen buren te bekennen waren. Ondertussen was ik ook leeg en ontzettend moe.

Tot stilstand
De oorpijn was eigenlijk het teken dat ik stil mocht gaan staan. Helemaal en totaal. De angst en paniek die erbij kwamen zorgden ervoor dat ik niet meer alleen durfde te zijn. Jory moest eigenlijk altijd aanwezig zijn en anders mijn vader. Ik voelde geen veiligheid bij mezelf, dat was helemaal weg. Door de oorpijn hoorde ik veel minder en het suisde de hele tijd. Ik vond dit bijna niet te doen. Vreselijk dat mijn gehoor wat wegviel. Tot in den treure met zout spoelen en al die dingen meer. Ik kreeg ook antibiotica(ik had nog een ander bewustzijn toentertijd)en dat had een enorme impact op mijn darmen. Mijn eetlust verdween en ik viel heel veel af.

Geen uitzicht
Wat ik nog nooit eerder ervaren had maar me nu trof als een mokerslag, mijn levensvreugde verdween…Ik had heel erg het gevoel dat ik aan het verdwijnen was, dat ik geen bodem meer had. s’Nachts droomde ik vreselijke dromen wat erin resulteerde dat ik niet meer durfde te gaan slapen en vooral in het donker leek ik op te lossen, ik hield Jory altijd vast omdat ik zo angstig was. Ik vocht ook echt tegen dat gevoel, liet het niet toe…Zo’n verlammende angst voor wat er misschien kon gebeuren.

Toelaten van het donkerste
Tot ik op een nacht weer wakker schrok, ik wèrd in die tijd niet wakker, ik schròk echt altijd wakker. En dat ik zei; oké, kom dan maar, breng me het ergste, ik vecht er niet meer tegen, kom maar op…Trillend zat ik op de rand van mijn bed en liet hetgeen, wat zich zo vastgezet had in mijn hele wezen, toe…En daar gebeurde er iets, ik liet het komen, ik liet me letterlijk vallen in het gevoel waar ik zo tegen vocht en waar ik zo bang voor was om in te verdwijnen, voor de angst om gek te worden en te pletter te vallen…ik liet het komen. En het kwam. Ik verbaasde me erover dat het zoveel minder heftig was dan ik had verwacht. Dit was de sleutel die ik al die tijd al bij me had maar ik durfde het slot niet te openen, stel je voor dat je het niet aankunt wat er komt… Maar alles wat mijn ziel wilde was mezelf te openen. Ik mocht mezelf toelaten en alles wat daar nog opgeslagen zat aan oude pijn, verdriet mocht het licht zien. Zo veel minder erg dan ik had gedacht, ik hoefde niet meer te vechten. Ik mocht het laten komen van mezelf, het wilde alleen gezien worden.
Dat moment voelt voor mij wel als een soort kantelpunt. Ik was er nog lang niet maar het was een begin en een inzicht dat van levensbelang bleek om echt te léven en niet te óverleven.

Geen levensvreugde voelen
Ik voelde echter nog steeds maar weinig levensenergie, ik had geen uitzicht. Hoe vaak ik wel niet heb gevraagd aan Jory en mijn vader; gaat dit weer over? Wordt dit beter? Want als je namelijk geen levensvreugde meer hebt kun je er net zo goed niet meer zijn…De kinderen zijn hierin ook enorm ondersteunend geweest, wat een liefde mocht ik ontvangen zeg… Liedjes met mooie teksten werden voor me uitgezocht, bergen knuffels en kusjes kreeg ik, hun humor en gewoon hun aanwezigheid, no matter what…

We hebben als gezin in die tijd heel vaak bij het vuur gezeten, het vuur zorgde bij mij voor aarding, het ‘er zijn’ gevoel. Ik zweefde vaak weg in die tijd. Het vuur hield me op de grond.

Ik kon eerst ook bijna helemaal geen prikkels verdragen, als ik in de auto naast Jory zat en we reden langs rijen bomen dan kon mijn brein dat niet aan, dan duizelde het mij al. Ik liep ook nog altijd met een muts op, bang voor kou of wat dan ook maar op mijn oor. Overal zocht ik houvast. Die muts gaf me veiligheid om maar niet weer terug te hoeven naar het allerdiepste.

Het had me echt in de macht…Als we in het bos liepen hield ik me ook altijd aan Jory vast, zo bizar dat ik het idee had om te vervliegen…Nu kan ik zien dat ik nog steeds veiligheid buiten mezelf zocht, niet van binnenuit. Dat lukte me nog niet.

Stapje voor stapje voorwaarts
Het was een pittige tijd voor ons allemaal, ook die continue beschikbaarheid van Jory die ik zó nodig had. Dan is het toch wel handig om een man te hebben die dat kan en elke keer weer ruimte maakte om te luisteren, moed te geven en een bedding te zijn. Ik kon er maar moeilijk uit komen, het heeft maanden lang geduurd. En toch steeds met kleine stappen vooruit, weer steeds meer structuur creëren en dagritme krijgen. Dan kon ik nog niet alleen zijn maar hoefde het niet persé Jory te zijn maar kon het ook een van de kinderen zijn die bij me bleef. Gaandeweg kwam ik uit de diepte, nog wat onzeker en trillend hier en daar maar ik kwam weer in het vlees om het zo maar te zeggen.

Leven in het hier en nu
Ik heb in deze tijd geleerd om in het hier en nu te leven. Als je geen toekomst ziet en je kunt niet terug naar wat was dan blijft het hier en nu over. Wat een geschenk vond ik dat en nog steeds is het voor mij vrij simpel om in het hier en nu te zijn of weer te komen. Het was ooit een overlevingsmechanisme en nu is het een staat van zijn voor me geworden.

Als ik aan deze periode terugdenk voelt het soms onwerkelijk dat ík dat was met al die angsten, onmacht, pijn en verdriet. Ik heb heel lang zo’n verdriet gevoeld als ik eraan terug dacht. De diepte ervan en de vrouw die ik daar was…Een bang vogeltje. Het heeft echt tijd nodig gehad om het steeds opnieuw te verwerken, het steeds opnieuw toe te laten van wat gezien wil worden. Nu wordt dat steeds zachter…soms komt er nog even iets voorbij maar het scherpe is er vanaf.

De reis naar zelfliefde
Als ik erop terugkijk was het loeizwaar en tegelijkertijd een geschenk. Het heeft zoveel kracht bevrijd, zoveel inzichten gegeven. Daar ging eigenlijk de reis naar zelfliefde van start. Wat wil ik eigenlijk, welke keuzes zijn goed voor mij, wat gun ik mezelf… Allemaal vragen om deze zelfliefde zo groot mogelijk te maken. Wat doet er toe voor míj? Mooie vragen om jezelf te stellen…

Mogelijkheden
Ik kwam eropuit dat mijn grootste wens een Fries paard was, ik weet nog dat ik dacht; ik kan hier gewoon voor gaan… Ik vond dat zo’n bevrijdende gedachte…Dit wil ik, dus dit dóe ik! Ik stuur mijn hartewens het universum in, doe mijn geïnspireerde acties en dan kan het niet anders of het juiste paard komt op mijn pad… En zo ging het! Op magische wijze kwam Ed, mijn Friese paard, in mijn leven… wat een cadeau! En al snel daarna kwam Lizzy erbij. Mijn eigen kleine kudde was geboren.

Een tijdje later maakte ik een wandeling en kwam het beeld van ons huidige huis naar me toe, ga maar doen Frouk, het is tijd. Na de nodige bezwaren van het hoofd weggewerkt te hebben gingen we ervoor. Het mocht ècht zo zijn! Mijn droom werd werkelijkheid, we kochten het huis met weiland en verbouwden het tot wat het nu is. Een magische plek.

Hulp van buitenaf
In de tijd van de burn-out kwam me ter ore of ik geen hulp van buitenaf nodig had. Die gedachte begrijp ik goed. Bij mij was het echter zo dat mijn team en hulp mijn familie was. Bij Jory en mijn vader kon ik terecht voor alle inzichtgesprekken en de beschikbaarheid die er altijd was. Jory bracht me als extra ondersteuning het vuur en zijn aanwezige lichaam als baken en anker. Mijn zus ondersteunde me onder andere met haar voedingsadvies, mijn zwager hielp me met zijn kwaliteiten als osteopaat, mijn moeder was er gewoon op de achtergrond en haar onvoorwaardelijke liefde voor mij en de kinderen waren er als zonnestralen die me moed gaven en warmte. Voor deze hulp en begeleiding ben ik deze mensen voor eeuwig dankbaar. Het was hoe het mocht gaan.

En hoe dan verder…
Deze intense periode is niet ineens klaar. Je leeft je leven en komt steeds opnieuw tegen wat nog gezien wil worden en steeds op een ander punt in de spiraal, je ontwikkelt je totdat het uit je leven mag verdwijnen. Dan heb je het niet meer nodig, dan is dat stukje klaar. Zijn het intense, diepe stukken dan heb je vaak wat meer tijd nodig om de bijbehorende pijn toe te laten zodat het jou los kan laten…

Om dit in je eentje te doen is een immense opgave en niet mogelijk als je het mij vraagt. We hebben elkaar als mens nodig en dan vooral de juiste mensen voor jou. Die ook een bedding kunnen zijn, beschikbaar zijn en datgene zijn waardoor jij veilig door iets heen kunt gaan waar dat maar nodig is. Die een stukje met je meelopen, meevoelen en datgene kunnen zijn wat jij nodig hebt om de angst toe te laten, de woede te lokaliseren, het verdriet aan te kijken om uiteindelijk weer waarlijk te kunnen leven, je eigen wijsheid te vinden en om je mooiste leven te leven.

Zo leerde ik onder andere van mijn reis om volledig te gaan luisteren naar mijn eigen wijsheid, niet meer steeds in dienst te staan van al het andere maar gaan voor een concessievrij en compromisloos leven.
Het zaadje daarvan is geplant in mijn donkerste nacht en ik merk nu aan mezelf dat dat nu volledig tot bloei is gekomen. Van daaruit ontstaan namelijk alle mogelijkheden, je staat niet alleen toe dat je angsten aan het licht komen maar ook dat je eigen licht aan het licht komt en groter wordt, je talenten, je mogelijkheden, je potentie. Van daaruit kon ik ook een grote wens van mezelf toelaten, namelijk het geven van readings. Als ik daar tijdens die reis gesloten was gebleven en niet dapper genoeg was geweest om JA tegen mezelf te zeggen en alles wat zich wilde tonen, geloof ik niet dat ik ook de moed had kunnen opbrengen om readings te gaan geven. Het een staat niet los van het ander. Het ondersteund elkaar ten diepste.

Inner Wisdom Journey
Jory en ik zijn onze eigen ervaring gaan gebruiken als inspiratie. We zijn gaan voelen wat we zelf als onmisbaar hebben ervaren in ons leven en wat we dus ook graag anderen zouden gunnen en dan gecombineerd. Dit resulteerde in een bewustzijnsreis langs je binnenste. Dus èn een reading èn een opstelling èn een humandesignsessie èn een kleintje Inner Walk èn inzichtgesprekken èn Journaling èn daarnaast beschikbaarheid buiten de sessies om en dat gedurende een langere tijd(3-6 maanden) om het bewustzijn wat ontwikkeld wordt te verankeren.

En nu?
Je bent altijd welkom om te voelen en kijken hoe en òf wij iets voor jou kunnen betekenen. Vraag gerust een gesprek aan, we staan we er heel erg voor open om naar jou te luisteren en te voelen of we idd iets voor jou kunnen betekenen.

Vanuit een diepe liefde voor jou,

Froukje✨

Readings- Froukje

‘Toen Froukje de vertaling van beelden en energie in woorden liet stromen, was er even geen tijd en ook geen aardse plek meer waar te nemen. Ik was ‘ergens’ in de energie, versmolten met mijn ziel, voor het mooiste delen wat ik ooit ervaren heb. Het was zo ontroerend, diep rakend, lief en bevrijdend.’

'Een sessie met Froukje veranderd je leven voorgoed, je wordt meegenomen naar een reis diep binnenin jezelf.'

'Als jij jezelf een overstromend bad vol zegeningen van je ziel en je spirits zou gunnen, overweeg dan eens een plek in de zachte zetel bij het knapperende vuur van Froukje in haar pipowagen. Niets zal dan ooit nog hetzelfde zijn.'

Ben je benieuwd of een Reading iets voor jou is?