We liepen door het Rijsterbos, de zon scheen wat waterig door de bomen en de sneeuw zorgde voor dat magische licht. Het was rustig en er was stilte… alleen de woorden van Jory en mezelf waren te horen…we voerden een intens gesprek. Het ging over spiegelen, patronen, verwachtingen en familiesystemen.
Er was een inzicht nodig bij mij en het is al vaak gebleken dat dat inzicht komt als ik in de natuur aan het wandelen ben met Jory. Daar delen we en door uit te spreken wat gezien wil worden ontstaat er helderheid. Deze was wel diep.
Het begon eigenlijk met het inzicht dat mijn vader me gaf. Wat spiegelt Jory jou op de momenten dat je hem niet uit kunt staan of je je aan hem irriteert... Oei, een rake vraag.
Hmm, het voelt soms gewoon zo fijn en makkelijk om het bij de ander neer te leggen. De eigenschappen die ik in hem niet als hoogste waardeerde waren steeds opnieuw de reden om onenigheid te hebben. Elke keer opnieuw speelde hetzelfde riedeltje zich af in mijn hoofd. Ik voelde al aan dat dit iets van mijn ego was. De volharding van mijn brein die mij vertelt dat soms ook echt iets gewoon hélemaal aan de ander ligt…(en daar maar in blijven geloven terwijl de onvrede in jezelf maar blijft knagen, bijzonder hoe dat hoofd je maar in bescherming blijft nemen en je er geen stap verder mee komt…)
De opmerking van mijn vader, wat Jory in mij spiegelde, kwam zo binnen dat het in een keer oplichtte in mezelf. Aha, hier kon ik wat mee. Dus op het moment dat ik iets irritant vind aan de ander mag ik deze irritatie best even toelaten en daar even in verblijven als ik daarna ook toesta te gaan voelen wat dit mij over mezelf vertelt.. Deze wijsheid kon ik wel al bij andere mensen toepassen, echter om het toe te passen in je meest intieme relaties, tsja, dat is een dingetje…
Maar nu kon ik het opeens zien. Wolken en mist aan de kant, hier scheen de helderheid van de zon. Dus beetje bij beetje ontrafelde ik wat er nog in mij gezien mocht worden. Het mooie is dat Jory gewoon beschikbaar kan blijven tijdens deze uitingen van mij, het ging tenslotte over mijn projectie op hem dit gesprek.
Ik bewonder dat zo, ik kan het zelf echt niet zoals hij dat kan. Ieder zijn talent. Zo kan ik ontzettend snel emotionele helderheid krijgen, als ik beschikbaar ben voor een ander
( heeft ook weer veel te maken met je Human design blauwdruk en het innerlijke werk wat je hebt verzet).
Dus kijken in de spiegel die een ander je, bewust of onbewust, voorhoudt. Niet makkelijk. Het helpt ook dat iemand je helpt de spiegel te vertalen. Dus dít gedrag laat de ander mij zien, dáár ga ik altijd op aan en wàt heb ik dus in mezelf aan te kijken.
In het geval van Jory en mezelf vond ik het een waar geschenk dat mijn vader me dit inzicht gaf. Soms is het nodig dat iemand buiten je relatie om je helpt anders te kijken. Uiteraard ben je er daar nog niet mee, je hebt het inzicht en dan ga je het toepassen. Dit is echt een leerproces, echter de bewustwording is wel het halve werk. Ik kon zelf ervaren dat bepaald ‘irritant’ gedrag van Jory gewoon verdween omdat ik het bewust was geworden in mezelf. Een verademing! Echt waar, die patronen te doorbreken in je relatie zijn goud waard.
Terug in het bos. Je bent nooit uitgeleerd want na dit inzicht gingen de levenslessen gewoon weer door. Sowieso ervaar ik deze eerste 3 weken van januari echt als nog even ploeteren om straks dit helemaal achter me te laten. We zijn er bijna. Misschien ervaar je dit wel met me mee. De boel mag nog opgeschoond, de bezem erdoor, wat neem je mee het nieuwe jaar in wat laat je achter, wat laat je los (volgens het Human Design nieuwjaar begint het nieuwe jaar pas echt op 22 januari
2024, dus als je ervaart dat het nog niet echt wil vlotten met je voornemens dan klopt dat).
Het bos. Ik sprak de woorden uit aan Jory dat ik eigenlijk altijd op zoek ben naar mezelf in de ander. Ik heb vaker uitgesproken; waarom ben jij niet meer zoals ik ben? Waarom reageert een ander niet meer zoals ik reageer? Dat lijkt me zoveel makkelijker, dan weet ik wat krijg en hoe de ander dingen die ik doe of zeg interpreteer. Mmm, wat wilde dit mij vertellen… Ik ben op zoek naar mezelf in de ander dus wat is dan mijn behoefte?
Aha, dit gaat om afwijzing en veiligheid. De angst om afgewezen te worden, niet te voldoen en dus niet veilig genoeg om helemaal mezelf te tonen.
Dus de situaties die ik meemaak in mijn meer intieme relaties (partner, familie, close vrienden) en vooral hoe men op mij reageert als ik iets kwetsbaars deel of mezelf blootgeef ging in dit geval voor mij allemaal over de angst voor afwijzing en het niet veilig voelen. Bij voorbaat wil ik mijzelf beschermen door tegen mezelf te zeggen; ik deel maar niet het diepste. Op het moment van samenzijn deel ik het dan toch omdat ik het ben en omdat het in mij leeft en ik èrgens voel dat het uitgesproken mag worden.
Dan spreek ik het uit en gaat mijn brein in de alerte waakstand, hoe reageren mensen op mij, wat gebeurt er non-verbaal, ben ik veilig genoeg. Dan bespeur ik bv. bij iemand wat een afstandelijkheid in de reactie of een terugtrekken en BAM daar gebeurt het. Mijn hoofd vertelt mij dat ik dus niet mezelf mag zijn, ik niet mag voelen wat ik voel. Ergens voel ik me afgewezen en verlaten door diegene waar ik zo graag steun van had gekregen. Alles wordt helemaal ingevuld door mij.
Het
is mijn projectie en niet persé wat de ander daadwerkelijk voelt.
Het terugtrekken van de ander en de afstandelijkheid op dat moment is dus mijn spiegel. Waar trek ik mij nog terug terwijl mijn behoefte is een stap voorwaarts maken. Waar blijf ik stil en neutraal terwijl mijn behoefte is mezelf uitspreken en juist te kiezen voor gáán. Waar wijs ik dus mezelf nog af en waar ben ik nog niet veilig genoeg bij mezelf…
De irritatie die ik hier had naar de ander toe zegt dus weer iets over mezelf, het was weer een spiegel en ik wilde het weer liever bij de ander neer leggen…
Potverdikkie, wat zit het weer mooi in elkaar… Het vertelt me uiteindelijk dat mijn zelfliefde nog meer mag uitdijen.
"Hou nog meer van jezelf en je hebt de ander niet meer zo nodig als spiegel". Dan is de reactie van de ander gewoon de reactie van de ander en zegt dat alles over diegene en de eventuele pijn die daar zit. Eigenlijk is het een geschenk als je je meest intieme relaties kunt toestaan een spiegel te zijn en het mag zien als iets in jezelf wat nog mag
groeien, zich mag ontwikkelen. En als dat stukje in jezelf dat gezien wilde worden dan steeds wat meer heelt dan verdwijnt ook je irritatie naar de ander.
Het helen gebeurt op het moment dat je echt gaat luisteren naar jezelf en naar dat stukje pijn mag gaan wat nog in jezelf doorzangert.
Jaa, dat bos, die natuur en dan nog die man of die persoon aan je zijde… Een wonderlijk werkende combinatie. En niet te vergeten mezelf en jezelf daar…de verantwoordelijkheid nemende voor dat wat bewust mocht worden.
Herken je jezelf in mijn verhaal of zou je graag even willen delen? Voel je vrij om te reageren… Het is niet altijd eenvoudig om de spiegel die je voorgehouden wordt te doorgronden.
Voel je dat je hierbij hulp nodig hebt neem dan de stap om hier ook daadwerkelijk hulp bij te vragen. Als je niets doet zal er ook niets veranderen. Wil je voorwaarts gaan dan heb je je innerlijke werk te verzetten.
Zoveel liefs voor jou,
Froukje
