Het gevoel wil gevoeld worden. Helemaal. Als mensen mij vragen hoe het met me gaat merk ik op dat ik vaak zeg; ja het gaat wel goed, ik zit weer in een proces. Dat wel.
Ik zei tegen mijn vriendin; ik zit dus altijd in een proces lijkt het….Zij zei; ik denk dat iedereen in een proces zit alleen jij bent je er bewust van… Aah, dankjewel. Een inzichtmomentje.
Dus ik deel hier een van mijn processen van de afgelopen tijd. Omdat je er misschien troost in vindt, herkenning. Misschien raakt het je aan, zet het je aan in je eigen processen, je eigen innerlijk werk. Misschien ervaar je ook dat je hulp nodig hebt bij het doorgaan van jouw processen. Want oh, wat kan het pittig zijn. Ervaar maar of je dit tijdens of na het lezen voelt. Neem dan contact met ons op. Of slaap er een nachtje over en laat het ons
de komende dagen weten. Je hoeft er niet alleen doorheen te gaan. Weet dat. Het gaat erom of je nog langer een leven wilt leiden vol compromissen of wilt gaan voor het allerhoogste, het allerbeste voor jou. Daar gaat het om. Wil je een leven zonder compromissen? Dan ben je bij ons aan het juiste adres.
Nu eerst mijn verhaal.
Ik ervaar tekorten in mijzelf. Ik( mijn mind, ego, hoofd, jonge zelf)vind dat ik nu wel eens moet kunnen omgaan met de veranderingen in mijzelf door de hormonen. Ik kan het nog steeds niet( zo, wat zit daar nog een oordeel over mezelf in…) en ben teleurgesteld in mezelf. Dat is dus een gebrek aan zelfliefde op dit vlak. In plaats van het meteen te kunnen helen mag ik deze pijn in mezelf eerst liefdevol vasthouden, omarmen.
In mijn krapte van het moment leg ik het bij Jory, mijn lief, neer, hij moet dit tekort in mij opvullen. Dan pas voel ik me beter is de gedachte.
Maar natuurlijk mag ik dit tekort in mezelf gaan
oplossen, wat heb ik nodig om wel genoeg liefde op te brengen voor mezelf? Wat is het dat ik mijzelf niet accepteer in de hormoonverandering? Waar komt het vandaan? Is dit de onmacht van mijn moeder die ik altijd voelde in háár hormoonwisselingen? Dat ik maar niet háár word in dat stuk. Omdat ze mensen om haar heen verdriet deed met haar gedrag. De confrontatie dat ik dat mijn mensen misschien ook aan doe. En dus mezelf in mijn hormoonwisseling bij voorbaat al afkeur omdat de gevolgen van mijn gedrag niet te doen zijn voor mijn geliefden. Elk vleugje van afkeuring welke ik meen te voelen bij Jory is al een dikke duim omlaag naar mezelf toe. Ik maak geen schijn van kans bij mezelf. Dus houd ik niet mezelf vast in compassie maar word ik hard in mezelf en dus ook naar de buitenwereld. Terwijl mijn wezen zo naar erkenning, mijn erkenning hunkert.
Ik loop het koude pad zo voelt het en kan niet uit het ingesleten karrenspoor komen, terwijl mijn hele zijn het pad
van warmte en zachtheid wil lopen. Er komt een herinnering naar boven over deze situatie. Het gaat over mijn ouders, mijn moeder die ook worstelt met haar hormonen en ik ben de toeschouwer. Ik zit op de trap van ons ouderlijk huis en zie mijn ouders in onmacht. Ze vinden elkaar niet, ieder hun eigen pijn. Ik keek ernaar en voelde alles wat er te voelen was en daar op de trap nestelde de pijn zich in mij om dus nu opnieuw aangekeken te kunnen worden.
Zo openbaart het zich nu aan mij….Een gekwetst kindstuk. Ik sla een arm om mezelf heen. Ik zeg tegen mezelf dat ik begrijp dat dit niet makkelijk is om te zien en te voelen. Ik geef mezelf in deze omhelzing alle liefde en warmte die nodig is, zoals ik dat ook altijd aan mijn eigen kinderen geef.
Ik voel dat ik destijds in deze situatie niet vastgehouden ben in liefde. Er is geen zachte uitleg geweest, geen aandacht voor mijn stukje pijn hierin. Dat geef ik nu terug aan mezelf en ik hou mezelf vast. Ik ben
beschikbaar voor dit stukje pijn wat alleen maar een liefdevolle omhelzing zocht zodat het er kon zijn. Het ontroert me om mezelf hierin te zien en vast te houden. Het is ook zo’n duidelijk beeld van mezelf op die trap en dat ik mezelf als liefdevolle ouder van mezelf hier naast kan zetten. Het is goed, je mag dit in liefde laten gaan. Je bent niet langer verantwoordelijk voor dit beeld, je ouders in deze situatie. Je deed wat je kon en nu mag je het vrijlaten. Het dient je niet langer. Ik voel de schouders van mezelf als meisje en haal de last er af. Ik hou van je, lieve Froukje. Je mag weer zacht zijn voor jezelf. Je deed wat je kon. De aandacht verlegt zich van mijn ouders naar mij en ik voel dat dit precies is wat er nodig is. Laat wat van je ouders is bij hen in liefde. Hou van jezelf, lieve Froukje. Je bent het zo waard. Ik loop naar mijn ouders en omhels hen. Ik vergeef het jullie, ik vergeef het mezelf. Ik mag weer volledig in zachtheid zijn.
Nu
ontstaat de heling, de genezing van dat wat ik eerst in compassie mocht omhelzen.
En het magische van dit alles is dat je op deze manier de herinnering zachter maakt. Je hoeft niet meer terug naar de hardheid van wat het was. Er is als het ware een zachte warme deken overheen gelegd waardoor het niet meer zo’n pijn doet. Dat is wat we kunnen doen, teruggaan naar het moment. Niet om er opnieuw doorheen te gaan maar om onszelf te gaan vasthouden in liefde in dat moment. Jezelf eruit halen en er een nieuwe herinnering van maken. Een zachtere herinnering. Dat is de werkelijke heling die je jezelf mag gunnen. Dat is je innerlijk werk wat zó nodig is. Daar ontstaan de geschenken aan jezelf om je zelfliefde zo groot te maken dat je jezelf kunt dragen in deze processen❤️
Heb je na het lezen van deze post behoefte aan een reading, stuur me dan een bericht.
We bieden bij Sensalavie ook Inner Work programma’s aan. Dit zijn op maat gemaakte trajecten
die op diep niveau veranderingen aanbrengen in je leven. Deze programma’s zijn in ontwikkeling en bevatten onderdelen als een reading, Human design reading, familieopstellingen en inzichtgesprekken en meer. Mocht je nu al informatie willen of dit iets voor je is dan kun je contact opnemen met ons door een bericht te sturen. ❤️
Alle liefs voor jou,
Froukje
|
