Wat deel ik met mijn medemens? Deel ik mijn diepste verhalen, gevoelens, pijn en krapte op papier? In het dagelijks leven voel ik feilloos aan met wie ik iets kan delen of vaker… iets niet kan delen. Op papier staat het geschreven, wie de lezer ook is…en of die het kan ontvangen of niet. Ik vroeg aan Jory of ik ons verhaal van afgelopen maandag zou delen. We voelden beide, waarom niet… Waarom zouden we het wézenlijke voor ons houden…. óók de schaduwkanten horen er bij in een relatie.
En hebben we niet al onze schaduwdelen aan te kijken, om daar weer onze geschenken in te vinden. Dus ja, ik deel. Om te laten zien dat kwetsbaarheid mag, want we zijn niet zwak in onze kwetsbaarheid. Nee, we zijn krachtig in onze kwetsbaarheid. Daar waar we afdalen naar datgene wat zó gezien wil worden, daar ligt tegelijkertijd zo’n enorme kracht te wachten om bevrijd te worden. Zoals mijn zielsvriendin Siska Kroondijk zo prachtig zegt; “daar komen de zwarte parels naar de oppervlakte om hun oude wijsheden te delen.”
En wat ik ook ervaren heb is dat ik niet meer wèrkelijk hard te raken ben. Zeker, ik word aangeraakt. Maar ik zink niet meer tot op de bodem, het veld blijft ergens zacht. Of ik kan er al snel weer naar terugkeren. Het jezelf dragen met zachte handen, steeds opnieuw. Steeds opnieuw weer kijken, voelen, jezelf de juiste vragen stellen; wat is het in mij dat dit me zo raakt. Wat is het in mij dat ik zo boos word, wat is het in mij dat jouw woorden mij raken, jouw gedrag mij raakt. Wat is het in mij dat ik verhard van binnen. Wat vertelt mij dat? Als een ieder zichzelf deze vragen stelt veranderd alles. Dan is er geen wijzende vinger meer maar enkel de liefdevolle vraag die we onszelf mogen stellen… Wat is het in mij….Dat is het veld zacht maken voor jezelf, steeds opnieuw… Daar pluk je de vruchten keer op keer van al het innerlijk werk dat gedaan is.

Onderstaande tekst is een verhaal van twee mensen die zielsveel van elkaar houden, elkaar dragen op handen, het slechtste en hierdoor ook het beste in elkaar naar boven halen, elkaar diep kunnen raken, rauw en puur, prachtig en pijnlijk en elkaar kunnen ontmoeten zowel in het licht als in het donker… pfff, wat een reis. Soms zeggen we wel eens tegen elkaar; hebben we dit daarboven echt bedacht voor ons samen? Dat kán bijna niet! Met ons hoofd kunnen we dat inderdaad niet altijd bevatten. En toch is het zo en weten we dit maar al te goed want dit is het pad van de ziel en dat gaat vele malen dieper….

“Onderweg in de auto. Wat een krapte wordt er ervaren. De afgelopen dagen werd er al afstand gevoeld, prikkelbaarheid van mij naar Jory maar ook van hem naar mij. Weinig ruimte. Het heeft sowieso met mijn hormonen te maken, dat weet ik en ook met het patroon wat hierop volgt en zeker ook met de energie nu op aarde. Mijn grenzen zijn scherper, ik mag opnieuw even voelen wat de waarde is van mijn eigen heiligdom en mijn ruimte. Dus opnieuw ervaar ik elke maand hoe het ervoor staat en waar ik wellicht teveel van mezelf geef, teveel inlever. Ook het gezin gaat hierin mee en wordt, ongevraagd dat wel, geconfronteerd met mijn nieuwe afstemming. Dat levert weerstand op, zo voelt het, vooral bij Jory. Wellicht ook omdat het delen daarin van mijn kant gepaard gaat met scherpte, misschien meer dan nodig. Nu staan we stil, Jory gaat uit de auto, heeft tijd nodig om weer bij zichzelf te komen. Ik blijf in de auto en schrijf het van me af. Wat een pijn en machteloosheid wordt er gevoeld en ook wat paniek van mijn kant. Weg willen, uit de situatie en snel ook. Maar dan toch weer naar binnen keren, mijn innerlijk werk doen, weer afstemmen op mezelf, hulp vragen aan mijn team van gidsen, helpers en altijd ook weer Ed(mijn overleden friese paard die in de energie zo sterk aanwezig is).
Het wordt wel weer wat rustiger in mezelf, ik kom weer meer bij mijn kern. Het is zo’n terugkerend iets dit, dat ik er soms moedeloos van word. Maar dan toch maar weer inzien en vertrouwen dat de spiraal weer net op een ander punt aangeraakt is en dat dit uiteindelijk dan toch elke keer zachter mag worden. Iets in mij wordt namelijk hard van binnen voel ik t.o.v. Jory op deze momenten. Het gevoel moet weg, hij moet weg, zo voelt het dan. Ik voel dan in mezelf dat hij echt pijn mag ervaren, als boetedoening. Maar van wat? In dit leven? Vorig leven? Heftig hoor… en Jory gaat in de weerstand en goed ook. Wat is dat dan? Wat gebeurd daar…..?"

Na het uiten van dit alles volgt er een mooi gesprek. Jory is in staat naar zichzelf te kijken met mij als spiegel. Dit brengt best wel verrassende inzichten en ook pijnlijke. Ook ik kan Jory als spiegel gebruiken en daarnaast de invloed voelen van een gezamenlijk vorig leven wat zich bij mij uit in een verkrampte kaak, pijnlijke tanden en vele tranen en ik kom uit bij een grote behoefte aan verzachting….
We sidderen nog wat na maar de lucht is geklaard en het veld weer zacht. De diepe liefde voor elkaar is opnieuw verankerd tijdens deze intense (auto)reis. We omhelzen elkaar en spreken naar elkaar uit hoe dankbaar we zijn dat we elke keer opnieuw naar onszelf durven te kijken en dat hier dus nog steeds een voortdurende groei in zit. Dit kunnen wij hè? Ja, dit kunnen wij.... Wij zijn parelduikers…

Liefs Froukje