Ergens voelde ik me wat verloren, ontheemd misschien wel. Dat de ware versie van mij niet gezien
kon worden of gewaardeerd of vooral geliefd. In het ware tonen van mezelf werd ik afgekeurd. Dat gaf me een gevoel van ontheemd zijn. Maar van wat dan precies. Ontheemd wordt vertaald als ‘heimwee hebben naar iets essentieels maar er niet de vinger op kunnen leggen’.
Dus ik ben mijn innerlijk werk aan het doen, ik maak de reis naar mijn ware ik, mijn kern, naar helemaal mezelf zijn. En onderweg naar dit essentiële mezelf zijn, mijn essentie dus en het helemaal houden van mezelf haken mensen af. Wordt er eigenlijk van mij gevraagd een stap terug te doen in zelfliefde en me weer te gaan voegen naar wat voor de ander vanzelfsprekend is en vooral makkelijker. Want de oude versie van mij deed toch nog best vaak concessies en bleef best nog vaak ergens waar het al niet meer goed voelde. En zei
ook niet altijd wat juist was voor mezelf. Die versie was voor de ander fijner, zo blijkt nu.
Maar die stap terug doen? Nee, dat ging tegen alles in wat nu belangrijk voor mij is en die weg kan ik niet gaan. Ik kan en wil geen concessies meer doen aan mijn reis, mijn pad en mijn ontwikkeling. En daar wringt het dus. Want hoe kan ik dat ooit aan iemand uitleggen die niet kan zien hoe mooi ik op pad ben! Ik heb een poging gedaan op papier maar dat stopt. Het zou verzanden in wat is mijn waarheid en wat is de waarheid van de ander en waar lijdt ons dat heen…
Overtuigen van de ander? Mmm, nee… de ander kan iets pas zien als die het ziet. Dus ik laat al die impulsen voorbij gaan. Ik leg niet uit, ik deel niet. Ik doe mijn innerlijk werk. Ik uit me wel, dat wel. Naar Jory en ik schreeuw en huil en raas en tier al mijn onmacht eruit totdat er de stilte overblijft. En dan komt er helderheid…En blijft er de liefde over. Steeds opnieuw in liefde kijken. Naar
mezelf. Naar de ander…
Ondertussen voel ik nog wel ergens de verscheurdheid. Naar wat was. En dus ervaar ik heimwee. Heimwee naar de zielsherkenning die de ander en ik ooit hadden. Voor we op aarde landden. Dit is denk ik wat ik ervaar. Dat ik dat verlangen in me draag, dat ik helemaal erkend werd in mijn zijn. En dus voel ik me nu even los.
Want hoe ga ik om met dit. Natuurlijk door mezelf hierin helemaal te zien. Dat deze heimwee niet makkelijk is en dat dat gevoeld mag worden. En tegelijkertijd omringd met zoveel liefde voor mezelf en daarmee voor de ander. Want dit is echt ook het pad van de ander eren. Hoe moeilijk ook voor mij.
Gaandeweg vind ik mijn weg hierin,
wordt het weer zachter. Ik ervaar ook dat ik altijd de deur open mag houden. Dat de ander ook werkelijk de tijd krijgt om te groeien, te ontwikkelen en daar te komen waar we elkaar werkelijk weer kunnen ontmoeten.
Met de tijd vindt een en ander zijn weg en kan ik in het bijzijn van de ander weer meer ontspannen. Zij het alert hier en daar. Ik heb mijn ziel te eren, mijn grenzen te bewaken…
Deze intense momenten zorgen er voor dat het soms voelt alsof ik mijn eigen ‘kudde’ nog niet gevonden heb. Het oude is niet meer toereikend, het nieuwe nog niet daar…
Tijdens een wandeling met Jory vroeg ik hem om hier met mij dieper op in te gaan. Jory deed bij mij de test: “oefen je sacrale response”(dit is een test vanuit het Human Design, je leert te luisteren naar je onderbuikgevoel. Naar de stem die je vertelt of iets ja, nee of ik weet het niet is.) Gaandeweg werd het duidelijk dat iets of iemand mij hier iets over wilde vertellen, contact met mij wilde maken. Toen Jory de juiste vraag stelde en vroeg; gaat het om een dier? Ja! Nog in leven? Nee. Overgegaan? Ja. Gaat het om Ed? Nee. Midnight? Ja. Tranen. Ik stemde me af zoals ik ook bij mijn readings doe en daar kwam hij luid en duidelijk door…
Hij
wilde me laten weten dat hij nog altijd bij me is in onze paddock paradise en dat het goed met hem gaat. Hij liet me opnieuw terugdenken aan zijn eerste tijd hier. Het oude vertrouwde van zijn vorige plek was er niet meer, het nieuwe nog niet vertrouwd en daar verblijf je dan. Alleen. Je bent het buitenbeentje die nergens bij hoort en ja, dit raakte mij toen diep aan…(In een van mijn blogs schrijf ik hierover mocht je het willen lezen; paarden spiegelen.)
Hij liet het me herinneren om eraan toe te voegen dat ik mijn eigen nieuwe kudde ben, en daarbij; kijk om je heen en voel dat wij er altijd voor je zijn. Je bent nooit ècht alleen. Dankbare tranen rolden over mijn wangen. Soms ben je op zoek maar liggen de antwoorden en geschenken binnen handbereik. Het voelde rijk te beseffen dat er in het hier en nu al is waar ik dacht naar op zoek te zijn…Als een warm bad mocht ik landen in deze lieve woorden van Midnight…
Mocht jij ergens verdwaald zijn, eenzaam of ontheemd dan hoop ik dat mijn woorden een baken voor je kunnen zijn… een bedding waar je even in mag verblijven tot je je eigen kudde weer in zicht krijgt of zelf kunt zijn. Dat je jezelf maar mag omwikkelen met de zachtste, warmste dekens van zelfliefde om voor altijd je ware zelf te mogen zijn…
Met zoveel liefde en begrip voor jou,
Froukje
|
