Ik liep weer met Jory door de velden te zwerven en we gingen aan bij deze uitspraak. ‘You can’t wound a healed heart’, je kunt een geheeld hart niet verwonden…
Bij het contempleren van deze woorden voelden we dat dat toch echt prachtig is. Dat je hart zo geheeld is door al het werk wat je innerlijk hebt verzet, dat je niet meer verwond kunt raken. Je sluit je niet af als een thema je zo diep raakt, of een uitspraak van iemand of een gebeurtenis. Zelfs al brengt het een heftige turbulentie bij je teweeg en schud je alle kanten op, je blijft in het midden van de storm. Je voelt dat het iets wezenlijks aanraakt in jezelf, in je systeem maar je kunt open blijven, ontvankelijk. Wat mooi!
Je activeert in jezelf dat welke emotionele gebeurtenis er ook op je afkomt, dat je hart open mag blijven. Je sluit jezelf niet af.
Misschien kun je in jezelf al een wond voelen die geheeld is, waar je in de liefde kunt blijven. Wat er ook over gezegd wordt of hoe je ook met die wond geconfronteerd wordt. Daar heb je innerlijk werk verzet, je keek het aan en liet het door je heen werken. Je leerde ervan en kunt nu een diepe liefde voor jezelf voelen daar. Je weet daar, in dat stukje, namelijk dat je niet meer echt te raken bent, je kunt daar niet meer ten diepste gewond raken want je bent daar geheeld. Het haalt de hechtingen niet meer open. Dus je zinkt niet meer dieper. Je draagt jezelf daar op dat moment. Oeh, wat een inzicht. En hoe liefdevol ook naar jezelf toe want het gaat hier
om zelfliefde.
Hier ontstaat de compassie. De compassie naar jezelf toe, je bent het zo waard en dat kun je daar voelen. Je kunt in de liefde blijven. Je kraakt jezelf niet af, haalt jezelf niet naar beneden. Nee, je ziet jezelf. Helemaal.
En misschien zijn er nog stukjes in je hart die nog niet geheeld zijn, wat nog wat werk nodig heeft. Jory en ik maakten later op deze dag een situatie mee dat we beide konden voelen, oh, hier zit nog wat pijn wat aangekeken mag worden. Nog even niet het helemaal geheelde hart en iets wat nog vrijgelaten mag worden. Maar steeds opnieuw je hart open houden is de sleutel naar de heling.
Het jezelf toestaan om steeds opnieuw te kijken geeft zoveel ademruimte. Je mag ieder moment opnieuw kijken, naar jezelf, de ander, een situatie en zeggen, oh het voelt nu zo, steeds opnieuw. Daar maak je het veld zo mooi zacht mee. Daar zit de compassie naar jezelf in, de ander, de wereld.
En zo konden Jory en ik na een kleine emotionele turbulentie vanmiddag, vrij snel weer transformeren naar compassie voelen naar de ander. Voorbij de pijn weer in de liefde naar jezelf en de ander.
Mmm, compassie…Ik vind het iets magisch…om dat in jezelf te voelen, op te zoeken. Daar gaat zo’n groot gevoel van liefde vanuit… zo’n groot, prachtig dragend veld…voorbij alles.
Vanuit mijn compassievolle hart alle liefs voor jou,
Froukje
