“Je herkent iemand aan zijn bezieling. Als je niet doet in het leven wat uit je ziel komt, wat niet bezield is, vlak je af. Dan krijgen we allemaal dezelfde soort uitdrukking op ons gezicht. Dan komt de afvlakking, je cellen vlakken af. Dan gaan we er als mens hetzelfde uitzien.”
Dit zijn de woorden van Henk Fransen in een interview met Jorn Luka (The Trueman show).
Ik vind dit zo waar! En ook zo herkenbaar! Waar je bezield leeft zie je dat aan iemands gezicht, aan iemands lichaam, houding. Het is specifiek en uniek jouw gezicht als je vanuit je ziel leeft. Dat valt op, spreekt aan, straalt en sprankelt.
Hoe minder we vanuit onze ziel leven hoe meer we een eenheidsworst worden. Alles en iedereen gaat op elkaar lijken en we gaan op in de massa van oppervlakkigheid. Is er geen bezieling dan sluipt de kou binnen en gaat in onze botten zitten. Het licht in onszelf dooft langzaam en ons vuur gaat op de waakvlam…
En daar zit zeker ook compassie, want natuurlijk beland je niet zomaar op deze plek. Het leven heeft voor ons allemaal uitdagingen bedacht. Dat zijn de diepe dalen, de bodem waar we soms zo zitten, het zwarte gat waar we in vallen, het water wat zich soms zo boven ons sluit… Het leven brengt uitdagingen en wat veren we vaak terug. Alsmaar gaan we om met alles wat op ons pad verschijnt. Het leven vraagt ons keer op keer om dieper te voelen, verder te kijken, onszelf op te vangen in liefde en vertrouwen en steeds weer opnieuw op te staan om opnieuw eerste stappen te zetten.
En daar gebeurd het… want wanneer veer jij niet meer terug, sta je niet meer op. Ben je geveld, gebroken. Waar haalde het leven jou zo onderuit dat je bleef liggen en misschien lig je nog steeds. Je hart klopt, je bent in leven maar ergens heb je besloten dat je ziel niet meer aan het woord komt. De automatische piloot doet haar werk…De ziel bedolven en verstopt onder al jouw lagen van pijn, verdriet en teleurstelling…
Kijk maar eens om je heen of misschien ervaar je het zelf als je in de spiegel kijkt. De sprankeling ontbreekt, de levenslust, de bezieling. Het gezicht van afvlakking, een wat grauwe grijze kleur, de mondhoeken wat omlaag. Dof. Als ik deze medemensen tegenkom is er bijna geen energie uitwisseling. Soms herhaal ik bij mezelf de uitgesproken “hoi” of “hallo” van de ander om te voelen wat daar zit, wat er gebeurd(als er al iets gezegd wordt) of ik imiteer voor mezelf de gezichtsuitdrukking. Door dat te doen ervaart mijn lichaam wat mijn ogen zien. Het intrigeert me namelijk ook, die energie die ik daar voel. Voorheen nam ik het persoonlijk hoe mensen mij groeten en was ik er zeker van dat er iets van mij gevonden werd… Nu echter kan ik daar voorbij kijken en is het de bedekte ziel die ik
ervaar. Het opgegevene, de berusting die ervoor zorgt dat het gelaten wordt, het ingekapselde leed…
Dáár is bezieling nodig, warmte en omarming, compassie…Daar mogen de lagen afgepeld worden zodat de prachtige ziel, de ware kern weer zichtbaar en voelbaar wordt. Voorbij de kou.
Duurt het lang voordat dat gevoed wordt, voordat de bezieling komt dan krijgt je lichaam het zwaar. Daar is het nodig om te voelen waar je ontspannen bent en waar niet en hoe dit zich uit in het lichaam. Wat liefdevol aandacht mag krijgen zodat dat deel weer in de rust komt, mag ontspannen en het lijf en die specifieke cellen weer kunnen herstellen. Daar mag gevoeld worden wat er door je heen wil bewegen, wat gezien wil worden en gehoord. Daar mag je vuurtje weer worden opgestookt.
Het is de moeite waard om dit eens tegen het licht te houden wat betreft je eigen leven…
Is er bij jou op sommige vlakken ook een soort van berusting vanuit ach…wat heeft het ook allemaal voor zin…of ik laat het maar, zo is het ook wat rustiger…of tsja dat werk van mij, ik doe het maar gewoon…of wie ben ik om te stralen…
Ga eens op zoek naar de stem van bezieling in jezelf. Waar spreekt ze, waar blijft het stil…
Het is jouw taak in dit leven om je allerbeste, mooiste, fijnste en meest vervullende leven te leven! Jouw ziel wíl graag jouw unieke, specifieke woorden spreken, jouw keuzes maken, jouw licht ergens op schijnen. Daarom ben je hier… Niet om dezelfde te zijn als je buurman of je moeder of je vriendin. Haal de conditionering eruit van ‘doe maar gewoon of kom niet boven het maaiveld uit’… Jij mág het verschil zijn ook al is dit wat onwennig in het begin. Wees de koning of koningin van je eigen schaakbord, wees geen pion die door een ander overal wordt neergezet omdat jij het toelaat, behalve op de plek waar je hoort; namelijk in het middelpunt van je eigen leven!(dit beeld van het schaakbord kwam door tijdens een reading met een klant, zo mooi in beeld gebracht.)
Dáár start de bezieling want je gaat voelen wat de mogelijkheden zijn als je je eigen koningin of koning mag zijn. Voel je het? De mogelijkheden die dan ontstaan vanuit deze bezieling voorbij alle pijn, berusting en conditionering! Daar wordt het zó zacht voor jezelf, zó liefdevol. Je staat toe dat je werkelijk mag zijn wie je bent met al het moois in jou… Laag voor laag. Tijdens dit bezielde pad komt gegarandeerd de vraag; waar ben ik aan begonnen! Maar ook het gevoel dat je lééft, bruist, de levensenergie weer bij je terug keert.
Je zucht een paar keer en voelt je ziel met al haar prachtigheid binnen in je en zelfs buiten je lichaam, groots. Liefdevol word je aangemoedigd, toe maar, ga maar doen… Je straalt voorzichtig je stralen uit, zo onmiskenbaar die van jou. Dáár ben je, nu herken ik je weer…Je kleuren weer zo van jezelf. Puur bezield licht en zo waarachtig prachtig…
Ik wens jou het mooiste, prachtigste bezielde leven dat je maar voor jezelf kunt bedenken✨
Zoveel liefs voor jou💛
Froukje
