Achter de woorden

Aan de rand van onze paddock paradise, temidden van droge grassen en wilgenboompjes en het overvloedige mais zit ik nu. Op een bank in het zonnetje. De paarden scharrelen wat om me heen en er is een zekere mate van rust. Woensdagochtend is mijn Froukje- ochtend, ooit bedacht om volledig beschikbaar te kunnen zijn voor mezelf. Want ik voelde destijds en nu opnieuw, waar is er tijd voor mij, tijd om niets te hoeven, niet beschikbaar voor een ander te zijn maar gewoon zijn. Rust en stilte durven nemen om niets te willen, hoeven of moeten. En te kijken wat er dan ontstaat. Dit viel voorheen nog niet altijd mee want ik kwam er ook achter hoeveel lagen ik nog van het oude systeem van me af had te gooien voordat ik werkelijk bij mijn eigen kern kwam. En nu zit ik hier en voel ik dat de woorden mogen stromen omdat het kan en mag van mezelf.

Het ‘moeten’ zat er ook bij mij zo in gepeperd en geprogrammeerd dat ik besloot dat woord te verbannen uit mijn vocabulaire. Dan kom je er pas achter hoe vaak je het gebruikt en hoe vaak ook de ander het gebruikt. Net zoals het woord ‘jammer’ of ‘schuld’ of ‘doe normaal’. Want als je werkelijk naar deze woorden kijkt, ze uitspreekt en met welke intonatie, voelt wat ze doen en vooral ook niet voor je doen, kun je nog verbaasd zijn over de impact van deze woorden. Want wat is ‘moeten’ nu eigenlijk, van wie ‘ moet’ je iets, wie bepaalt het en wat doet dat met jou? Wat zit er achter? Vervang het woord eens met mogen of mag en voel eens werkelijk welke druk er van de ketel gehaald wordt….oh jee, misschien gaat er dan wel een wereld voor je open en mag je gaan léven in plaats van óverleven…en ik snap het, dat kan echt een beangstigende gedachte zijn. Want vele mensen zijn er bang voor dat hun dromen ècht werkelijkheid kunnen worden en niet alleen iets wat in je hoofd blijft als een onaantastbaar iets wat alleen voor onrealistische dromers is….want is het niet zo dat als je werkelijk je dromen bewaarheid laat worden je ook het spannende veld instapt van ‘anders’ zijn, niet ‘met de meute mee’ maar te durven staan voor jezelf en je prachtige unieke ideeën? Niet het gemakkelijkste pad…Wie legt jou de druk van moeten op? Je ouders, voorouders, de maatschappij? Of doe je dat zelf? Mmmm, interessant…

Of het woord ‘jammer’, zóóó, dat woord wordt vaak gebruikt! Het woord jammer heeft als werkelijke betekenis ‘dieptriest’, dus vele situaties worden als dieptriest bestempeld… Maar het gaat om de diepere zin of betekenis van de situatie. Als je dat als jammer bestempeld gaat ook het leermoment voorbij. Als bv een relatie uitgaat, is dat dan jammer? Voor wie dan? En waar blijft dan de prachtige diepere betekenis van de vraag; wat heeft de relatie jou gebracht ten opzichte van jouw groei in dit leven en wat brengt het voorbijgaan van deze relatie jou? Is het niet juist een waarlijk geschenk? Mmmm… interessant…
Jammer… dat woord…ik heb daar niets mee.

En dan heb je nog de woorden schuld(ig)met daartegenover onschuld(ig). Hoe vaak gebruiken we dat wel niet met zijn allen. Dat is er ingeramd door de religie en geloofsovertuigingen waar we al zoveel eeuwen mee te maken hebben. Als je werkelijk meer wilt weten over de impact van religie op ons leven zou ik het boek Bestaansrecht van Maarten Oversier gaan lezen. Het raakte mij op zoveel lagen diep, diep aan. En het is mij ook zoveel meer duidelijk geworden dat schuld bedacht is van bovenaf om macht te hebben over de mens. Vroeger zat ik als kind eens een keer met mijn vader in de katholieke kerk of all places om eens te ervaren hoe het daar was en moesten er woorden opgedreund worden als ’ het is mijn schuld, mijn grote grote schuld’. Als kind voelde ik zo sterk dat dit niet klopte, niet goed was. Ik zei tegen mijn vader, “ik doe hier niet aan mee. Het is toch helemaal mijn schuld niet, waarom zeggen ze dat!” Mijn vader beaamde dit gelukkig. Ik ben nooit vergeten dat ik daar al zo sterk de impact van die woorden voelde. En ik verbaasde me er ook zo over dat iedereen die woorden van de pastoor ook gewoon maar herhaalde…Met schuld of onschuld kun je niets, het houdt je ergens. Het houdt je klein en nietig, je licht wordt er klein van. Terwijl het zó de bedoeling is dat we voluit gaan stralen, helemaal! Door te zien dat iets oud is, dat het bedacht is en geen functie heeft ten goede van de mensheid, van jezelf, mogen we het laten gaan. Het is genoeg, het is klaar. Klear op z’n Fries en clear(helder). Geen ‘eronder houden’ meer, niet meer lijden, geen opgelegde angst. Maar léven, voluit, dóór de twijfel, dóór de verwarring. Geen schuld, geen onschuld maar vrijheid.
Fouten maken wel, dat wel. Als ik mijn kinderen iemand de schuld hoor geven, herhaal ik steeds opnieuw; schuld bestaat niet, het is ons opgelegd. Fouten maken wel, daar kun je namelijk iets mee. Fouten maken staat voor groei, voor je licht groter laten worden. Ze zijn er ook wel eens klaar mee hoor, de wijze woorden van mem, maar als ik het ze later zelf hoor herhalen tegen iemand, voel ik; Yes! Het wordt gevoeld en doorgegeven en dat is zó nodig.

Als laatste kom ik bij de woorden ‘doe normaal’. Te kust en te keur hoor je ouders dit tegen hun kinderen zeggen en kinderen weer tegen andere kinderen. Ook dit leg ik uit aan mijn kinderen. Wat zeg je nu eigenlijk als je dit tegen iemand zegt? Wat ís dan normaal? Is het niet opnieuw een hint en erger, een wel doordacht plan van bovenaf dat we ‘moeten’ voldoen aan wat ons opgelegd wordt? En dát is het volgens mij, terwijl we er zó aan toe zijn om met álles in ons, fier en ver boven het maaiveld uit te steken en vooral ons eigenwijze pad te gaan, ons prachtigste zelf te tonen, wél afwijken van de standaard lichaamsmaten die ooit bedacht zijn, júist dansen en zingen op straat en juist eens lekker boos worden op je ouders en je leraren. Aaaah, wat een bevrijding. Het werkelijk diep in-en uitademen van je eigen frisse vrijheidsadem. Het mag er allemaal zijn, echt waar. Want ooh, wat komt een mens dan tot uitbundige bloei en groei en transformatie…. Gun het jezelf.

Zoals ik mezelf het gegund heb om hier, in mijn droom die werkelijkheid geworden is, even een moment te nemen om te delen, te sprankelen met mijn woorden, omdat het kàn, omdat ik voel dat mijn woorden, gedachten, zielenroerselen er gewoon mogen zijn, gezegd mogen worden.
Net zoals alles van jou er ook zo hélemaal mag zijn … zucht….dat ik er stil van ben…

Alle, alle liefs voor jou,

Froukje